Frealzi ! / Consoler !

10 choses réconfortantes à dire pour consoler une personne triste | So Busy  Girls   Penaoz konforti ar re glañv, astennet en o gwele, dreist-oll pa zantont mad n’o-deus ket evid pell kén ? N’eus respont ebed d’eur seurt goulenn a c’hellfe talvezoud evid an oll, rag hervez on liammou gand an hini klañv e vezo, hag ive hervez on doare da weled ar maro. Ha war ar poent-se o-deus ar vugale a-wechou eur zell ledannoc’h hag on hini. Muriel Derome, eur sikolog hag a ra war-dro bugale klañv, a gont deom ar pez a lavare Tangi, eur pôtr a zaouzeg vloaz marvet gand eur yohenn en e benn : «Pa ne vezin ket amañ kén, evid chom unanet ganin, c’hwi a implijo ar bedenn. Ar bedenn a zo ’vel an telefon. C’hwi a lavaro pep tra da Zoue, hag eñ hen roio din da c’houzoud.» Ar pôtrig-se a zante mad al liamm etre or buez war an douar hag ar vuez er bed-all. Dond a ra soñj din euz an doare ma selle ouzin eur pôtr ampechet a bevarzeg vloaz, hag a oa o vond da vervel, pa gomzen dezañ euz ar veaj e oa o vond da ober war-zu ti Doue. Anad mad e oa e peoc’h hag e tigemere en e galon ar pez a lavaren dezañ. Souezuz e oa zokén gweled penaoz e komprene e chomfe e kalon e dud hag e vreudeur. An aon a yee kuit, hag e zell a zo chomet da viken garanet em c’halon hag em spered. Ar pôtrig-se ’neus desket din ar pez e-neus gwir dalvoudegez.
   Ober ar c’hemm etre ar pez n’eo nemed moged hag avel, hag ar pez a zalc’ho da viken. Ne reer kement-se nemed pa vez da ober dibabou braz, ha ma fell deom frealzi eun den prest da vervel, e rankom beza eeun ha gwirion. Eur mousc’hoarz, eur zell a garantez, starda an dorn a c’hell beza awalc’h evid distenna eun tamm an hini klañv, ha rei dezañ da c’houzoud e-neus eur plas ispisial en or c’halon. Rag ma rank pep hini ahanom ober e-unan-penn e veaj diweza, ar gwasa a vefe en em zantoud dilezet. Gand or jestrou hag or c’homzou e c’hellom ambrouga an hini klañv, hag a-bell zokén en eur zoñjal ennañ hag o pedi evitañ e c’hellom rei konfort dezañ. Er mare-mañ a graouiadeg e c’hellfem marteze dizoloi an doare-ze da dostaad ouz or re-glañv hag ouz ar re a zo o-unan-penn !


L'homme ? Un être à consoler sans modération – SOS Harmonie   Comment réconforter les malades, allongés dans leur lit, surtout quand ils sentent bien qu’ils n’en ont plus pour longtemps ? A une telle question il n’y a pas de réponse qui puisse valoir pour tout le monde, car ce sera en fonction des liens que nous avons avec le malade, et aussi de la façon dont nous voyons la mort. Et sur ce point, les enfants ont parfois un regard plus large que le nôtre. Muriel Derome, psychologue qui s’occuppe d’enfants malades, nous raconte ce que disait Tanguy, un garçon de douze ans décédé d’une tumeur au cerveau : «Quand je ne serai plus là, pour rester en contact, vous utiliserez la prière. La prière, c’est comme le téléphone. Vous direz tout à Dieu, et il me transmettra.» Ce garçon ressentait bien la continuité entre la vie terrestre et la vie de l’autre monde. Me revient en mémoire la façon dont me regardait un garçon handicapé de quatorze ans, qui était sur le point de mourir, quand je lui parlais du voyage qu’il allait faire jusqu’à la maison de Dieu. Il était évident qu’il était en paix et qu’il accueillait en son coeur ce que je lui disais. C’était même étonnant de voir comment il comprenait qu’il resterait dans le coeur de ses parents et de ses frères. La peur s’en allait, et son regard demeure à jamais gravé dans mon coeur et mon esprit. Ce petit gars m’a appris ce qui a une vraie valeur.
   Faire la différence entre ce qui n’est que fumée et vent, et ce qui tiendra toujours. On ne fait cela que lorsque l’on doit faire des choix importants, et si nous voulons consoler quelqu’un proche de la mort, il nous faut être droits et vrais. Un sourire, un regard d’amour, serrer la main, peuvent être suffisants pour détendre un peu le malade et lui faire savoir qu’il a une place particulière dans notre coeur. Car si chacun de nous doit faire seul son dernier voyage, le pire serait de se sentir abandonné. Par nos gestes et nos paroles nous pouvons accompagner le malade, et même de loin en pensant à lui et en priant pour lui, nous pouvons le réconforter. En ce temps de confinement, nous pourrions peut-être découvrir cette manière d’être proches de nos malades et de ceux qui sont tout seuls !

Job an Irien d'ar 13 a viz du / le 13 novembre.