HomeEun istor hir / Une longue histoire

Eun istor hir / Une longue histoire

O weled pegen digristenneet e seblant beza or bed a-hirio, ez-eus tud hag a zo deuet da c’houlenn diganin klask displega dezo perag ha penaoz eo deuet ar poblou keltieg a Vreiz-Veur hag a Vreiz-Vihan, a Vro-Iwerzon hag a Vro-Skos, e kerz ar 6ved ha 7ved kantved dreist-oll, da veza kristenien. A gement ma ouezom e c’hellom lavared, gand Sean o-Duine, e oa d’ar mare-ze or poblou poblou an Douar hag ar mor, ha kement-se a rae dezo beza disheñvel diouz ar C’hresianed hag ar Romaned, a oa kentoc’h poblou ar c’hêriou. Sevenadur ar poblou-mañ ’neus gounezet da vad er c’hantvejou diweza, ha n’eo ket souezuz ez afe a-nebeudou da goll eur feiz diazezet war sevenadur poblou an douar.Med distroom d’ar pemped kantved e Bro-Iwerzon da skouer, gand sant Padrig. O komz ema gand merhed ar roue Laoghaire diwar-benn Doue ar gristenien. An diou verc’h a c’houlenn digantañ : «Ha bez ema er menez ? Ha bez’ ema er steriou, en traoniennou hag er mor...?» Padrig a intent eveljust ar pez a zo en o spered, rag evel-se eo ec’h intentont an doueed hag an douezed. Hag e lavar dezo : «Va Doue a zo er meneziou, en traoniennou hag er mor hag e pep lec’h... hag e-neus eur Mab heñvel outañ, hag a zo en em c’hreet den...hag e c’hellit komz gantañ. Ar Mab n’eo ket yaouankoc’h hag an Tad nag an Tad kosoc’h eged ar Mab, hag ar Spered Santel a c’hwez enno...» Setu ar pez a oa o zevenadur o klask : gelloud anaoud Doue ha komz gantañ. Ar re a roio d’e anaoud e gwirionez a vezo ar re a ouestlo dezañ o buhez penn da benn, ar venec’h. Ne vrezeliont ket, o zi a zo ti a beoc’h hag a zigemer, gounid a reont o buhez dre o labour, sikour a reont ar beorien ha beva laouen. O levenez hag o beoc’h a zo anad, rag gouzoud a reont emaint etre daouarn an hini a zo bet trec’h d’ar maro, hag a gar anezo. An niver braz a «Lannou» en or bro a lavar mad pegen braz eo bet o levezon, disklêriet evelhenn gand Nora Chadwick : «Brasa oberenn or sent eo bet lakaad ar gomz e plas ar c’hleze.»O weled pegement eo en em izelleet Doue o tond da veva e-giz den e touez an dud hag o c’houzañv ar maro zoken, e tiwan en or poblou er memez amzer eur zantimant braz a veuleudi evid ar bed hag eur gwir izelded a galon, ha kement-se a zo anad e skridou sant Padrig pa gont e vuez en e ‘Gofesion’ (Testeni). N’eus fin ebed dezañ da drugarekaad evid ar pez a zo c’hoarvezet gantañ. (Da veza kendalhet).En voyant combien notre monde aujourd’hui semble déchristianisé, des personnes sont venues me demander de chercher à leur expliquer pourquoi et comment les peuples celtes de Grande et Petite Bretagne, d’Irlande et d’Ecosse sont devenus chrétiens spécialement au cours des VIème et VIIème siècle. Pour autant que nous le sachions, nous pouvons dire, avec Sean o-Duine, que nos peuples étaient à l’époque des peuples de la terre et de la mer, ce qui les différenciait des Grecs et des Romains, qui étaient plutôt des peuples des cités. La civilisation de ceux-ci a réellement pris le dessus au cours des derniers siècles, et il n’est pas étonnant que se perde peu à peu une foi fondée sur une culture de peuples de la terre.Mais revenons au Vème siècle en Irlande par exemple, avec saint Patrick. Il s’entretient avec les filles du roi Laoghaire au sujet du Dieu des chrétiens. Les deux filles lui demandent : «Est-il dans les montagnes ? Est-il dans les rivières, dans les vallées et dans la mer...?» Saint Patrick sait bien à quoi elles font allusion, les dieux et déesses auxquels elles sont accoutumées. Et il leur dit : «Mon Dieu est dans les montagnes, dans les vallées et dans la mer, et en tout lieu... et il a un Fils qui lui est semblable, et qui s’est fait homme... et vous pouvez lui parler. Le Fils n’est pas plus jeune que le Père, ni le Père plus vieux que le Fils, et l’Esprit-Saint souffle en eux...» Voilà ce que leur culture recherchait : pouvoir connaître Dieu et lui parler. Ceux qui en réalité le feront connaître ce seront ceux qui lui consacreront leur vie : les moines. Ils ne font pas la guerre, leur maison est une maison de paix et d’accueil, ils gagnent leur vie par leur travail, ils aident les pauvres et vivent joyeux. Leur joie et leur paix sont évidentes, car ils savent qu’ils sont entre les mains de celui qui a vaincu la mort, et qui les aime. Le grand nombre de «Lann» (ermitages) chez nous dit bien combien a été grande leur influence, influence résumée ainsi par Nora Chadwick : «Le grand oeuvre des saints bretons est d’avoir remplacé l’épée par la parole !»En voyant combien Dieu s’est abaissé en venant vivre une vie d’homme parmi les hommes, et ce jusqu’à supporter même la mort, germera en nos peuples et dans le même temps un grand sentiment de louange pour le monde et une profonde humilité, et ceci est évident dans les écrits de saint Patrick lorsqu’il raconte sa vie dans sa ‘confession’ (témoignage). Il n’en finit pas de remercier pour ce qui lui est arrivé. (A suivre)Job an Irien d'ar 26 a viz du / le 26 novembre

30ed deiz-ha-bloaz Minihi 30ed deiz-ha-bloaz Minihi dsc03138 dsc03140 dsc03143 dsc03144 dsc03145 dsc03147 dsc03148 dsc03149 dsc03153 dsc03155 dsc03157 dsc03161 dsc03162 dsc03163 dsc03164 dsc03165 dsc03166 dsc03167 dsc03168 dsc03172 dsc03173 dsc03174 dsc03176 dsc03177 dsc03181
<< > || >>
Free business joomla templates