Eur c’havell / Un berceau

 Bep tro ma vez ganet eur bugelig er bed, ez eo vel eur c’hreunenn nevez taolet en douar ha galvet da greski, evid rei frouez d’he zro evid gwella mad ar bed. Evel-se e tlefe beza bepred, rag ar vuez ne c’houlenn nemed mond war-raog ha bleunia. Allaz kalz re a vugale ne resevont nag ar vagadurez nag ar garantez tener o-defe ezomm anezo evid gelloud d’o zro rei sklêrijenn.  Nedeleg - da lavared eo Ginivelez Jezuz -a zo gwir sklêrijenn hag eienenn a levenez peogwir e tisklêr e c’hell ar vuez difoupa zokén e kreiz ar vrasa paourentez hag ar gwasa dañjer ma ’z-eo digemeret gand karantez. Ar garantez eo a ra burzudou. Setu ar c’helou embannet gand steredenn Nedeleg. Houmañ ne lugern ket en oabl evid ober brao, med hepkén evid sacha on evez war-zu eul laouer ’lec’h m’eo astennet ar babig nevez-ganet.        Bez emaom e miz ar goursao-heol. Ema ar sklêrijenn o vond da grignad tamm ha tamm teñvalijenn an noz hag e tispourbello on daoulagad. Gweled a raim ar garantez en had. Chom a raim a-zav da zelled heb fin ouz ar pez n’eo nemed teñvalijenn ha ne domm den ebed. Digeri a reom or skouarn hag or c’halon da gan an êlez hag e kanim ganto. Liou ar bed n’eo ket heñvel kén ma sellom outañ gand karantez ar babig nevez-ganet : gweled a reom neuze ar pez a oa kuzet d’on daoulagad, troet kalz re warnom on-unan. N’eus nemed an hini bihan a welfe giz braz an traou bihan-se peogwir int karget a garantez! Gand an hini bihan-se e welim stered an noz : bez’ ez int daoulagad lugernuz an esperañs. Eñ e-unan a lak anezo da logerni evidom.        An hini bihan-se ’neus greet hent euz paourentez e gavell kenta beteg krizder noaz ar groaz. N’e-noa koulskoude hadet nemed sklêrijenn gand peoc’h, pardon ha karantez. Med ar sklêrjenn a zo kaled pa ne greder ket er garantez. Keid ma welom Doue vel barner ha mestr, ha nann vel an hini a c’halv pep hini d’ar vuez hag e-neus fiziañs ennom, ne ouezim seurd ebed euz kaerder or buez. Abaoe Nedeleg ema ganeom oc’h ober hent. hag euz e gavell kenta beteg an hini a lako da darza gand e adsao e lavar deom heb fin : kared a ran ahanout !Berceau de Noël à Saarburg, Sarre, Rhénanie-Palatinat, Allemagne Photo  Stock - Alamy         Chaque fois que nait un petit enfant au monde, c’est comme une nouvelle graine jetée en terre et appelée à grandir pour donner du fruit à son tour pour le meilleur bien du monde. Cela devrait être toujours ainsi, car la vie ne demande qu’à aller de l’avant et fleurir. Hélas beaucoup trop d’enfants ne reçoivent ni la nourriture ni le tendre amour dont ils auraient besoin pour pouvoir à leur tour donner de la lumière. La fête de Noël - c’est à dire la naissance de Jésus - est vraie lumière et source de joie puisqu’elle déclare que la vie peut surgir même au coeur de la plus grande pauvreté et du pire danger si elle est accueillie avec amour. C’est l’amour qui fait des miracles. Voilà la nouvelle annoncée par l’étoile de Noël. Celle-ci ne brille pas dans le ciel pour faire joli, mais seulement pour attirer notre attention vers la mangeoire où est allongé l’enfant nouveau-né.        Nous sommes dans le mois du solstice. La lumière va grignoter peu à peu l’obscurité de la nuit, et nous écarquillerons nos yeux. Nous verrons l’amour semé. Nous arrêterons de regarder sans fin ce qui n’est qu’obscurité et ne réchauffe personne. Nous ouvrirons nos oreilles et notre coeur au chant des anges et nous chanterons avec eux. La couleur du monde n’est plus la même si nous le regardons avec l’amour de l’enfant nouveau-né : nous verrons alors ce qui était caché à nos yeux, parce que trop tournés vers nous-mêmes. Il n’y a que le petit à voir comme grandes ces petites choses, car elles sont  remplies d’amour. Avec ce petit nous verrons les étoiles de la nuit : elles sont les yeux brillants de l’espérance. C’est lui qui les fait briller pour nous.        Ce petit a fait route depuis la pauvreté de son premier berceau jusqu’à la cruelle nudité de la croix. Il n’avait pourtant semé que de la lumière avec paix, pardon et amour. Mais la lumière est dure quand on ne croit pas à l’amour. Tant que nous voyons Dieu comme juge et maître, et non comme celui qui appelle chacun à la vie et qui a confiance en nous, nous ne saurons rien de la beauté de notre vie.  Depuis Noël il chemine avec nous, et depuis son premier berceau jusqu’à celui qu’il fera éclater par sa résurrection, il nous dit sans fin : Je t’aime !                                Job an Irien d'ar 24 a viz kerzu / le 24 décembre