Sponterez / Terrorisme.

   Gwelet on-eus en-dro war ar skrammou ar pez on-noa gwelet war-eeun d’an 11 a viz gwengolo 2001 : touriou braz ar World-Trade-Center e New-York taget gand kirri-nij hag o koueza en o foull hag ar spontadeg e kalon an dud. E Lourdes e vedom gand pelerinaj eskopti Kemper hag on-eus soñjet dioustu e vefe red pedi ha pedi start evid na vefe ket respontet d’eur seurt taol sponterez gand eur spered a veñjañs. Goud a ouien dija e oa eun hent all da gemer, ha siwaz n’eo ket bet kemeret. Nag a vrezeliou hag a laherez spontuz e-neus bet ar bed da c’houzañv diwar an taol-sponterez-se en Irak, e Bro-Syria, en Nijeria... ha beteg en or bro deom-ni. Skeud ar sponterez a zo hirio c’hoaz war kalz broiou.
   Penaoz beva goude-ze ? Ar re o-doa gellet en em denna euz ar World-Trade-Center a ’n’em c’houlenne an dra-ze heb fin. Debret oa o spered hag o c’halon gand ar pez o-doa gwelet ha bevet. Kabluz en em zantent da veza beo... ’vel a lavar ar re a zo chomet beo goude lazadeg ar Bataclan. Penaoz beva c’hoaz ? Respont unan euz ar re a zo bet saveteet euz touriou braz New-York ‘deus skoet va c’halon. Kollet e-noa e oll vignoned hag e-pad bloaveziou e treine e vuez beteg an deiz m’e-noe eur bugel. Ha neuze e cheñchas pep tra. Evid ar bugelig-se e talveze ar boan beva, e zikour da zond da veza den ha treuskas dezañ kement a zo kaer er bed evid ma c’hellfe d’e dro kaerraad ar bed. Ar bugelig-se a zachas anezañ ouz tu ar vuez. Komzou an den-ze a zigasas soñj din euz komzou an ‘Abbé Pierre’ pa c’houlennas digand eun den a felle dezañ en em zistruj «Deus da zikour ahanon da zikour ar re all !» ha kement-se a oe penn-kenta Emmaüs.
   Or buez, forz pegen dister ha divlaz e c’hellfe beza a gemer eur ster nevez, eur blaz nevez ha kalz ledannoc’h en deiz m’en em lakom da veva anezi evid unan bennag, rag ar pez wella a c’hellfem ober euz or buez eo rei anezi evid ma kreskfe ar vuez, ha mil doare a zo da ober kement-se. Ar pez ne vez ket roet a ‘za da goll, a leverer a-wechou !

https://cdn-s-www.estrepublicain.fr/images/44DCF7DF-287C-4831-B7DF-4270D8D66071/NW_raw/le-11-septembre-10-ans-apres-1595312426.jpg   Nous avons revu sur les écrans ce que nous avions vu en direct le 11 septembre 2001 : les tours du World-Trade-Center de New-York frappées par des avions et s’écroulant, ainsi que la panique dans le coeur des gens. Nous étions à Lourdes avec le pèlerinage du diocèse de Quimper et nous avons tout de suite pensé qu’il faudrait prier et prier instamment pour que la réponse à un tel acte de terrorisme ne se fasse pas dans un esprit de vengeance. Nous savions déjà que c’est une autre voie qu’il fallait prendre, et hélas elle ne fut pas prise. Que de guerres et d’horribles tueries notre monde n’a t-il pas eu à souffrir suite à cet acte terroriste, en Irak, en Syrie, au Nigéria...et jusque dans notre propre pays. L’ombre du terrorisme rode encore aujourd’hui sur bien des pays.
   Comment vivre après cela ? Ceux qui avaient pu s’échapper du World-Trade-Center se posaient sans fin cette question. Leur esprit et leur coeur étaient dévorés par ce qu’ils avaient vu et vécu. Ils se sentaient coupables d’être vivants... comme le disent ceux qui sont restés en vie après la tuerie du Bataclan. Comment vivre encore ? La réponse de l’un de ceux qui ont été sauvés des tours de New-York m’a frappé le coeur. Il avait perdu tous ses amis et, pendant des années, avait traîné sa vie, jusqu’au jour où il eut un enfant. Et là tout changea. Pour ce petit enfant il valait la peine de vivre, de l’aider à devenir un homme et de lui transmettre tout ce qui est beau au monde, afin qu’il puisse à son tour embellir le monde. Ce petit enfant le tira du côté de la vie. Les paroles de cet homme m’ont rappelé celles de l’Abbé Pierre lorsqu’il demanda à quelqu’un qui voulait se suicider «Viens m’aider à aider d’autres», et ce fut le début d’Emmaüs.
   Notre vie, quelque insignifiante et fade elle puisse être prend un sens nouveau, une saveur nouvelle et bien plus large le jour où nous nous mettons à la vivre pour quelqu’un, car ce que nous pouvons faire de mieux de notre vie c’est de la donner pour que grandisse la vie, et il y a mille façons de le faire. Ce qui n’est pas donné s’en va se perdre, dit-on parfois !

Job an Irien d'ar 23 a viz gwengolo / le 23 septembre