Kanet am-eus va anaoudegez vad ! / J’ai chanté ma reconnaissance !

        kerz va baleadenn e Landevenneg, d’ar pemzeg a viz genver,  em-boa bet tro da weled balan en o bleuñv, ar pez am-boa kavet iskiz awalc’h. Azaleg ar mare-ze on en em lakeet da zelled a-dostoc’h, dreist-oll pa ’z-on en em gavet e-kichenn ar manati. Hag on bet ken souezet all. Amañ, damdost d’eur stal-labour, med troet war-zu an Hanternoz koulskoude, em-eus gwelet plant roz gand bloñsou ruz prest da zigeri. Eun tammig pelloc’h, e-touez ar peuri kroget da greski, setu bokedou-lêz gand bleuniou melen sklêr digor braz. Pellohig, kleierigou gwenn o kana dija an nevez-amzer e hanter miz genver! Gwir eo etoare pa leverer ez-eus eun hin ispisial kenañ e Landevenneg, ha n’eo ket souezuz marteze e-nije sant Gwenole dibabet al lec’h-se evid stalia e vanati ! Or menec’h o-doa ezomm euz an natur evid klask Doue.        Kement a gaerder a roe c’hoant din da gana. N’ouzon ket ha Gwenole hag e venec’h o-deus bet ar memez c’hoant, med evidon eo bet eun dra gaer : kana va anaoudegez vad ’neus roet levenez d’am c’halon. Goude-ze e soñjen ennon va-unan : perag ne lavarom ket aliesoc’h on anaoudegez vad ?  Gouzoud a ran om barreg kenañ da vernia klemmou ha da ober rebechou, ha kement-se ne ra nemed skuiza ar re all. Ma sellfem muioc’h ouz ar pez a zo kaer ha mad e vefe laouennoc’h or bed, rag laouennoc’h vefe an dud tro-dro deom. Ma kredfem gweled ha rei da c’houzoud ar pez a vad a ra ar re all e welfem buan frouez on anaoudegez vad evito, hag  e cheñchfe liou or bed. N’eo ket diêz!        Marteze eo red evid an dra-ze chom a-zav d’en em gemer evid bouton-kov ar bed ha chom a-zav da varn ar re all. Chom a-zav da zispenn ar re all eo ar bazenn genta war an hent-se, hag en or galloud deom oll ema. Gweled a ran mad e vezom sederroc’h pa reom evel-se, rag neuze e welom muioc’h ar pez a zo kaer hag a ro kalon deom. O weled ar bleuniou o tispaka e kreiz ar goañv eo deuet ar soñjou-se din.  Lavared a reent din e c’hell kaerder diwan er gwasa endro, hag e vo atao, e mod pe vod, ar vuez trec’h war ar maro. Ma welom an traou bian-se, ha ma ouezom kana on anaoudegez vad evito, e savo ennom eul levenez a ledo tro-dro deom. C’hoant am-boa lavared d’an dud : «Kit da weled ha sellit mad ! Or bed n’eo ket du evid atao ! An heol en em zispako c’hoaz !» Gouzoud a ran e oa anad war va fenn!
Landévennec, le plus ancien des monastères bretons ? | Becedia
         Au cours de ma promenade à Landévennec le quinze janvier, j’avais eu l’occasion de voir du genêt en fleurs, ce que j’avais trouvé assez étrange. A partir de ce moment je me suis mis à regarder de plus près, surtout lorsque je suis arrivé auprès du monastère. Et ce fut une autre surprise. Ici tout près d’un atelier, mais orienté cependant au nord, j’ai vu des rosiers dont les bourgeons de fleurs rouges étaient près d’éclore. Un peu plus loin, parmi l’herbe qui a commencé à pousser, voici des primevères aux fleurs jaune clair largement ouvertes. Un peu plus loin, des clochettes blanches qui chantent déjà le printemps au milieu du mois de janvier! Ce doit donc être vrai quand on dit qu’il y a un climat bien particulier à Landévennec. Ce n’est peut-être pas étonnant que saint Gwénolé ait choisi  ce lieu pour y établir son monastère. Les moines avaient besoin de la nature pour chercher Dieu.        Tant de beauté me donnait envie de chanter. Je ne sais pas si Gwénolé et ses moines ont eu la même envie, mais pour moi ce fut une belle chose : chanter ma reconnaissance m’a donné de la joie au coeur. Ensuite je me suis mis à penser : pourquoi n’exprimons-nous pas plus souvent notre reconnaissance ? Je sais que nous sommes très portés à nous plaindre et à faire des reproches, et cela ne fait que fatiguer les autres. Si nous regardions davantage ce qui est beau et bon, notre monde serait plus joyeux, car les gens seraient plus joyeux autour de nous. Si nous osions voir et faire savoir le bien que les autres font, nous verrions rapidement le fruit de notre reconnaissance à leur égard, et cela changerait la couleur de notre monde. Ce n’est pas difficile!        Peut-être faut-il pour cela cesser de nous prendre pour le nombril du monde et arrêter de juger les autres. Arrêter de décrier les autres est le premier pas sur cette route, et c’est en notre pouvoir à tous. Je vois bien que nous sommes plus sereins quand nous agissons ainsi, car alors nous voyons davantage ce qui est beau et nous donne du coeur. C’est en voyant ces fleurs s’ouvrir en plein milieu de l’hiver que me sont venues ces pensées. Elles me disaient que la beauté peut germer jusque dans le pire environnement, et que d’une façon ou d’une autre la vie sera toujours plus forte que la mort. Si nous voyons ces toutes petites choses, et que nous savons chanter notre reconnaissance pour elles, se lèvera en nous une joie qui s’étendra autour de nous. J’avais envie de dire aux gens : «Allez voir et regardez bien! Notre monde n’est pas sombre pour toujours! Le soleil apparaîtra encore!» Je sais que c’était évident sur mon visage!                                Job an Irienevid an 29 a viz genver / pour le 29 janvier